علائم ناپایداری مفصل شانه
علائم ناپایداری مفصل شانه معمولاً بصورت درد بدنبال یک ضربه خفیف، احساس لقی در مفصل شانه و دررفتگی مکرر مفصل شانه است. بیمار در حین فعالیت های معمولی روزمره و بدون اینکه فشار زیادی هم به مفصل شانه وی وارد شود دچار دررفتگی میشود.

در چند دررفتگی اول بیمار ممکن است درد شدیدی داشته باشد و برای جااندازی به پزشک مراجعه کند ولی بعد از مدتی شانه آنقدر لق و ناپایدار میشود که خود بیمار میتواند آنرا جااندازی کند. 
تشخیص ناپایداری مفصل شانه
بعد از اینکه پزشک معالج اطلاعات لازم را در مورد ناراحتی بیمار از وی دریافت کرد شانه را معاینه میکند. در بعضی وضعیت ها شانه بیمار در میرود و وقتی پزشک میخواهد شانه را در این وضعیت قرار دهد با مقاومت بیمار روبرو میشود. روش های تصویر برداری مثل ام آر آی ممکن است در تشخیص بافت های آسیب دیده به پزشک کمک کند. 
درمان ناپایداری مفصل شانه
ابتدا سعی میشود از راه های غیر جراحی درمان شود. اگر این روش ها موفقیت آمیز نبودند ممکن است نیاز به عمل جراحی باشد درمان غیر جراحی شامل موارد زیر است :

تغییر در فعالیت های بدنی : بدین معنا که فعالیت هایی را که در آنها ناراحتی بیمار بیشتر میشود انجام ندهیم
استفاده از داروهای ضد التهابی : داروهای ضد التهابی میتواند شدت درد این بیماران را کاهش دهد
فیزیوتراپی :بصورت انجام نرمش هایی برای تقویت عضلات اطراف شانه و افزایش توانایی در کنترل آنها
درمان جراحی : انواع متفاوتی از اعمال جراحی برای درمان ناپایداری مفصل شانه انجام میشوند ولی معمول ترین آنها ترمیم ضایعه بنکارت است. در این روش که ممکن است به روش سنتی و با شکاف دادن جلوی شانه و یا از طریق آرتروسکوپی انجام شود لیگامان های صدمه دیده و ضایعه بنکارت ترمیم میشوند. 
بازپروری و فیزیوتراپی ناپایداری مفصل شانه
این مرحله برای بدست آوردن یک نتیجه مطلوب از عمل جراحی بسیار مهم است. بعد از جراحی، شانه تا مدتی بیحرکت میشود و سپس تحت نظر پزشک ارتوپد و فیزیوتراپ، نرمش های خاصی جهت افزایش دامنه حرکت و تقویت عضلات اطراف شانه انجام میشوند.